วันจันทร์ที่ 2 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2552

คำตอบ

เพลงฝืน เปนคำตอบในคราวนั้น
ถ้าไม่เจอเรื่องแบบนี้ คงไม่นึกถึงมันอีกเลย

เอาหน่ะ คำตอบในตอนนั้นมันขาดไปอยู่ส่วนหนึ่ง
นั่นคือความไม่แน่ใจ
เค้าจะเห็นเราในสายตามั้ย
เราจะช่วยเป็นกำลังใจให้เค้าได้บ้างหรือเปล่า

...ตอนนี้ให้ตอบก็เป็นคำตอบที่เข้าข้างตัวเองนิดนึง
คงเห็นบ้างแหละ
คงช่วยเค้าได้บ้างแหละ

พอมาเจอเค้า
ความเหนื่อยล้ามันทำให้ไม่เหลือความดีใจ
ก็มีคำถามใหม่ตามมา
ยังปลื้มเค้าอีกไหม
ทำไมไม่ดีใจ

จะทำอะไรดี
เค้าสนใจเราแล้วหรือเปล่า
เราคงไม่ดีพอ
ทำอย่างนี้ต่อไปจะผิดมั้ย

จะรีบบอกเค้าไปว่าขอเปนเพื่อนพอ
หรือจะทำไม่รู้ไม่ชี้อย่างนี้ต่อไป

ทำไมอยู่ๆเค้าก็แปลกไป
ทำไมกระต่ายถึงไม่ให้ผมคุยอีกแล้วหล่ะครับ

หนึ่งเดือนมันนานขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย..

ไม่มีความคิดเห็น: