เพลงฝืน เปนคำตอบในคราวนั้น
ถ้าไม่เจอเรื่องแบบนี้ คงไม่นึกถึงมันอีกเลย
เอาหน่ะ คำตอบในตอนนั้นมันขาดไปอยู่ส่วนหนึ่ง
นั่นคือความไม่แน่ใจ
เค้าจะเห็นเราในสายตามั้ย
เราจะช่วยเป็นกำลังใจให้เค้าได้บ้างหรือเปล่า
...ตอนนี้ให้ตอบก็เป็นคำตอบที่เข้าข้างตัวเองนิดนึง
คงเห็นบ้างแหละ
คงช่วยเค้าได้บ้างแหละ
พอมาเจอเค้า
ความเหนื่อยล้ามันทำให้ไม่เหลือความดีใจ
ก็มีคำถามใหม่ตามมา
ยังปลื้มเค้าอีกไหม
ทำไมไม่ดีใจ
จะทำอะไรดี
เค้าสนใจเราแล้วหรือเปล่า
เราคงไม่ดีพอ
ทำอย่างนี้ต่อไปจะผิดมั้ย
จะรีบบอกเค้าไปว่าขอเปนเพื่อนพอ
หรือจะทำไม่รู้ไม่ชี้อย่างนี้ต่อไป
ทำไมอยู่ๆเค้าก็แปลกไป
ทำไมกระต่ายถึงไม่ให้ผมคุยอีกแล้วหล่ะครับ
หนึ่งเดือนมันนานขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย..
วันจันทร์ที่ 2 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2552
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น